Chill & Relax – Collega Quotes

Wat is volgens jou het belangrijkste in muziek?
Make the other musicians sound good!

Hij sloopte de frets van zijn Fender bas omdat hij het geluid van de contrabas ook wilde horen op een elektrische basgitaar. Met dit geluid werd hij onsterfelijk. Wat Jimi Hendrix qua sound en distortion deed voor de elektrische gitaar deed Jaco voor de elektrische basgitaar. Daarnaast had hij een fantastische timing en een ongelooflijke techniek. Misschien zijn allermooiste opnames zijn te vinden op de LP Hejira van Joni Mitchell. Naast de prachtige vrouwelijke zanglijnen van Joni is hij de donkere masculiene mannenstem.

Wat vind je van studeren?
If you study a lot, you sound studied…

Miles Davis is de Picasso van de Jazz. Hij veranderde voortdurend van stijl. Alle musici die bij hem speelden werden later zelf ook grote bandleiders. Het credo van Miles was: “I pay you to rehearse on stage…’ In dit fragment vraagt bassist, componist Marcus Miller of Miles wel eens heel erg onder de indruk was als hij met een nieuwe band ging spelen. Bijvoorbeeld met Charlie Parker. Miles zijn antwoord zegt alles: "Not really..”

Hoe belangrijk is je geluid?
If the sound is good, I play good.

Carlos combineerde als eerste Latin muziek met de blues rock gitaar. Hier speelt de band Jingo Loba één van zijn allereerste hits. Een van zijn allergrootste hits was Black Magic Woman. Geschreven door Fleetwood Mac oprichter Peter Green.

Wat is de kracht van muziek?
Music can change the world, because it can change people.

U2 behoort al jarenlang tot de allergrootste pop rock bands ter wereld. Hier worden ze door de politie van New York gesommeerd om te stoppen met hun opruiende muziek. Opmerking van Bono: “Rock & Roll stopped the Traffic”.

Wat is muziek?
Music is the language of the heart!

Wat moet je oefenen?
The main thing is to play your heart out and whatever helps you to do that is the right way.

Wereldberoemde fusion gitarist die bekend werd door zijn bijdrage aan het come back album van Miles Davis: The Man with the Horn. Hier speelt hij een vlammende solo in de Miles Davis Band. Door Miles werd hij vanwege zijn fantastische timing FAT TIME genoemd. Fat omdat hij vroeger veel dikker was. Twee jaar geleden brak hij in New York beide bovenarmen tijdens een poging om een taxi te halen. Alleen door een plectrum met hoedenlijm aan zijn hand vast te maken kan hij momenteel nog spelen. Zijn eerste album na het ongeluk heette TRIP….! (Eng. struikelen en reis).

Wat is muziek?
Music is life it self.

Louis Daniel Armstrong was een Amerikaans jazztrompettist, zanger, acteur en entertainer. Zijn bijnaam was Satchmo of Satch, een afkorting voor Satchelmouth (buidelmond). Door vrienden en collega's werd hij meestal aangesproken met Pops, een naam die hij zelf ook voor anderen gebruikte. Hoewel zijn carrière begon in de jaren twintig, kennen zelfs huidige generaties hem nog van nummers als What a Wonderful World, Hello Dolly en It Takes Two to Tango, die hij met zijn karakteristieke, rauwe stem vertolkte.

Wat is belangrijk in muziek?
Het belangrijkste in de muziek staat niet in de noten.

Gustav Mahler was een in Bohemen geboren en opgegroeide Oostenrijkse componist en dirigent van joodse afkomst. Mahler gold als een van de belangrijkste dirigenten van zijn tijd. Hij was actief aan de operahuizen van onder meer Boedapest en Hamburg en aan de hofopera te Wenen. Hij was tevens dirigent van de Wiener Philharmoniker. Als componist wordt hij vooral gezien als een van de laatste vertegenwoordigers van de grote symfonische traditie en als degene die de late romantiek verbonden heeft met de moderne periode van de klassieke muziek, die met name in de Tweede Weense School gestalte kreeg.

Wat is het ergste in muziek?
Het ergste wat je kunt doen, is met een muzikant over muziek praten.

Hij werd wereldberoemd als drummer van The Rolling Stones. In deze film worden de koortjes ingezongen van hun hitsong Sympathy for the Devil. Watts en bassist Bill Wyman staan erbij en kijken er naar.

Wat is er zo bijzonder aan muziek?
Wat zo goed is aan muziek: als het je raakt, voel je geen pijn.

Robert Nesta (Bob) Marley was een Jamaicaans reggae-artiest. Hij draagt de bijnaam The King of Reggae. Hij was een van de belangrijkste verantwoordelijken voor de doorbraak van reggae buiten Jamaica en gold tevens als belangrijk voorvechter van het rastageloof.

Marley had tijdens de jaren 70 over de hele wereld reggaehits, als No Woman, No Cry en I Shot the Sheriff. Hij bracht reggaealbums uit als Exodus en Uprising. Samen met zijn vrouw Rita Marley is hij een symbool voor de rastafari-beweging.

Wat is muziek?
Na de stilte komt muziek het dichtst bij het zeggen van het onzegbare.

Aldous Leonard Huxley was een Brits-Amerikaans schrijver, essayist en dichter die grote bekendheid verwierf met de vele romans en korte verhalen die hij schreef. Een van zijn bekendste werken is Brave New World, een sciencefiction-roman.

Hij verdiepte zich op empirische wijze in het heelal en het Oosterse mysticisme zoals het boeddhisme en hindoeïsme. Huxley was met zijn scherpe geest steeds op zoek naar nieuwe dingen om ze als rationeel denker met het verstand te kunnen vatten. Het mysticisme intrigeerde hem en als niet-religieus man zag hij het als een intellectuele uitdaging om religie beter te begrijpen. Op die manier week hij af van de trend van vele van zijn tijdgenoten die zich sindsdien hadden bekeerd tot één of andere vorm van het christelijke geloof. Hij doet een grondige studie van de mystiek en bijna al zijn laatste werken handelen over zijn pogingen om zijn bewijzen samen te vatten in een bondig systeem zoals hij dat doet in The Perennial Philosophy (1945). Later zal hij zich verder gaan verdiepen in de parapsychologie. In zijn onderzoek naar het bestaan van het bovennatuurlijke en de samenhang met de menselijke geest experimenteert Huxley met geestverruimende middelen zoals LSD. In The Doors of Perception (1954) probeert hij die ervaringen binnen een consistent wetenschappelijk kader te brengen.

Wat is het verschil tussen een schilder en een musicus?
A painter paints pictures on canvas. But musicians paint their pictures on silence.

Stokowski was een Brits chef-dirigent, pionier in stereo-opnames, arrangeur van Bachs muziek en societyfiguur.

Op het moment dat Stokowski het podium van ieder willekeurig orkest betrad en het concert of de repetitie begon, nam dat orkest bijna automatisch de klankkleur aan die Stokowski wilde horen. Hij zei niets, deed niets - hij dirigeerde nooit met een dirigeerstok - maar keek alleen en projecteerde de klankkleur die hij horen wilde op het orkest.

Stokowski vond dat een orkest gedreven, romantisch, orgelend, zwoel, gepassioneerd en precies moest spelen. Door zijn jarenlange relatie met het Philadelphia Orchestra kreeg dit orkest Stokowski's ideaal zo ingehamerd dat nu daarvan nog iets te horen is. Het werd bekend als "The Philadelphia Sound". Een van de geheimen waarmee Stokowski succes had, en wat leidde tot die warme klankkleur, was het principe van "vrij strijken". Hiermee wordt bedoeld dat iedere strijker in het orkest aangemoedigd wordt zijn stok op en neer te bewegen zoals dat hem het prettigst uitkomt. Daarmee werd het op en neer strijken - in tegenstelling tot alle andere orkesten - ongelijk. Omdat Stokowski de theorie aanhing dat strijkers die hun stok naar beneden bewogen kracht verloren (en in kracht toenamen als zij naar boven gestreken werden) ontstond een meer gelijkmatig en zwoel geluid. De Amerikanen noemden dit "lush".

Een tweede theorie was het experimenteren met orkestopstellingen. Omdat een fluitist of een hoboïst - van nature zacht klinkende instrumenten - soms tegen 60 strijkers in moesten blazen, ging wat betreft Stokowski kleur verloren. Nikolaj Rimski-Korsakov had dat al in zijn boek over orkestratie behandeld. Stokowski vond dit van de pauken ook. Hierbij streefde hij een meer open geluid na in plaats van het veelgehoorde doffe geroffel. De dragers, het fundament van het orkest, waren voor Stokowski cello's en contrabassen. In plaats van rechts plaatste hij ze bij voorkeur achter alle instrumenten op de plek waar nu het slagwerk acteert. Feitelijk is dit de oude zogeheten Duitse opstelling die de Wiener Philharmoniker nog steeds heeft.

Wat is muziek?
Music is the space between the notes.

Claude Debussy was een Franse componist die rond 1900 actief was. Zijn vernieuwende gebruik van klankkleur, harmonie en ritme was van grote invloed op veel componisten na hem. In de jaren 1890 vestigt Debussy zich in Montmartre, een bohémien-wijk waar veel kunstenaars wonen. Hij voorziet voornamelijk als - berucht scherpe - muziekcriticus in zijn onderhoud. Met het symfonische gedicht Prélude à l'après-midi d'un faune, dat in 1894 een succesvolle première beleefde in de Société Nationale, zet hij zichzelf op de kaart.

Het jaar daarna voltooit hij de schets van de opera Pelléas et Mélisande, en legt waardevolle contacten die hem helpen de opera op het toneel te krijgen. Na de prèmiere van Pelléas in 1902 breekt een periode van roem aan, in 1903 bekroond met de belangrijkste Franse onderscheiding: de Ordre national de la Légion d'honneur. 

Debussy is vanaf dat moment een van de belangrijkste Franse componisten, wiens orkestwerken als La mer en Images onmiddellijk tot het standaardrepertoire zouden gaan behoren. Ook bleef hij kamermuziek en pianowerken componeren.

Wat denk je van kunst? (ART)
It’s short for Arthur

KR is een Engelse gitarist, songwriter, zanger, producer en medeoprichter van de Engelse rockband The Rolling Stones.

Keith Richards speelt een kleine rol als Kapitein Teague, de vader van Jack Sparrow, in Walt Disneys Pirates of the Caribbean: At World's End. Johnny Depp, die de rol van Jack Sparrow speelt, heeft gezegd zijn rol grotendeels gebaseerd te hebben op Keith Richards. Keith Richards en Johnny Depp zijn sindsdien ook goede vrienden, en worden zelfs bloedbroeders genoemd in Rolling Stone. Ook in de vierde piratesfilm is Richards te zien als Captain Teague.

Hier zie je een repetitie met collega gitaristen Eric Clapton en een vrije bazige Chuck Berry.

Wat vind je van Miles Davis?
He plays pretty good for a millionaire…

CT was een Amerikaanse jazzpianist, componist en dichter. Taylor is bekend voor zijn uiterst energetische, voorts lichaam geprofileerde spelwijze en zijn buitengewone complexe improvisatiekunst, die vaak clusters en moeilijke polyritmische structuren bevat. Zijn kunst berust zowel op de technieken van de nieuwe muziek en de moderne jazz (vooral van Bud Powell en Lennie Tristano) als ook op de West-Afrikaanse percussiemuziek. De criticus Valerie Wilmer zei dat Taylor de piano bespeelde als 88 gestemde bongo's. Volgens Joachim-Ernst Berendt ligt het feitelijke overweldigende aan zijn improvisaties in de fysieke kracht, waarmee hij speelt.

Wat is muziek?
Music truly is the universal language.

 Wat is jazz?
Jazz is about being in the moment.

 Wat is het doel van dit leven?
Life is not about finding our limitations, it's about finding our infinity.

 Wat vind je van studeren?
You can practice to attain knowledge, but you can't practice to attain wisdom. 

Als het allemaal tegen zit, wat doe je dan?
I think there's a great beauty to having problems. That's one of the ways we learn.

 Welke noten moet je spelen?
All you have to do is play one note. But it needs to be the right note.

Herbert Jeffrey Hancock is een Amerikaans jazzpianist en -componist. Hij wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke jazzmuzikanten van de tweede helft van de twintigste eeuw, een status vergelijkbaar met die van zijn mentor Miles Davis. In zijn muziek gebruikt hij ook elementen uit de funk, rock, blues, soul, gospel en klassieke muziek. Hij speelt zowel piano, keyboard als synthesizer.

Welke muziek speel je?
I am an improviser, ... I improvise music. Whatever you want to call it all, it is all improvised music. I may capture it and go back and write it down for others, but it was originally improvised.

Josef Erich (Joe) Zawinul was een Oostenrijks-Amerikaans jazz-toetsenist en componist.

Hij speelde een belangrijke rol bij de ontwikkeling van de jazzrock, samen met Chick Corea, Herbie Hancock, John McLaughlin en Miles Davis. Zawinul is het best bekend als oprichter van de band Weather Report met Wayne Shorter. Hij leidde ook het ensemble Zawinul Syndicate.

Hij behoorde, samen met Corea en Hancock, tot de eersten die elektrische piano's en vroege synthesizers zoals de ARP 2600 gebruikten in de jazz. Bijvoorbeeld op het Weather Report-album Sweetnighter (1973). Anders dan Hancock was Zawinul niet erg in de Minimoog geïnteresseerd. Hij was een van de eersten die een Fender Rhodespiano gebruikte met een phaser en een wah-wah pedaal. Zawinul was een perfectionist en wist een modern geluid te ontwikkelen en was een belangrijke artiest en componist in de jazzwereld. In deze film speelt gitarist Scott Henderson een fenomenale solo!

Wie zijn de beste musici?
The best musicians are not the best players, they're the best listeners.

Patrick Bruce "Pat" Metheny is een Amerikaanse jazzgitarist. Hij had in 1985 samen met David Bowie een grote hit met het nummer This is not America. Metheny heeft met bassist Charlie Haden verschillende projecten gedaan, zoals '80/81' en 'Beyond the Missouri Sky'.

In zijn gitaarspel zijn de jazz-roots de ene keer overduidelijk aanwezig, terwijl hij het volgende moment weer een zeer folkachtige of zelfs dissonante stijl aan de dag legt. In zijn composities zijn vooral de klassieke en folk-invloeden hoorbaar.

Pat Metheny speelt voornamelijk op een Ibanez-jazzgitaar (uit de Ibanez PM serie) die zijn Gibson model vervangt. Het signaal van deze gitaar wordt opgesplitst in drie tot vier signalen waarvan er twee door een tweetal (voor ieder signaal een) Lexicon Primetime 2 delay units worden gestuurd, een rechtstreeks naar de versterker gaat en soms een als DI naar de mengtafel wordt gestuurd. Het signaal uit de Lexicon units wordt naar aparte speakers gestuurd zodat zijn geluid uit drie speakers komt. Een droog signaal, twee vertraagde signalen. Hierdoor wordt het geluid aangedikt en van een natuurlijke (zeer lichte) chorus voorzien.

Daarnaast is er het karakteristieke geluid van zijn Roland GR-300 gitaarsynthesizer waar Metheny's sound door wordt bepaald. Metheny is een van de weinige gitaristen ter wereld die nu nog steeds gebruikmaakt van dit apparaat. Op composities als "Are You Going With Me" is dit instrument prominent en aangrijpend aanwezig. Het geluid lijkt meer op een synthesizer of een blazer en Metheny heeft al vaker aangegeven meer als een trompettist te denken bij het bespelen van zijn GR300 dan als een gitarist.

Van zijn GR-300 heeft hij ook een gemodificeerde versie, voorzien van een bedieningspaneel om de NED Synclavier-synthesizer mee te bedienen. Het signaal van deze gitaar wordt gebruikt om de Synclavier te kunnen bespelen. Op deze manier kan Metheny het geluid van een gitaar, zijn GR300-unit en de synclavier mixen. Deze gitaar gebruikt hij in stukken zoals Beat 70, Half life of absolution en The roots of coincidence.

Sinds 2016 speelt Metheny voornamelijk op de Sisterhood Series gitaar, speciaal voor hem ontworpen en gebouwd door de Nederlandse gitaarbouwer Daniel Slaman. Deze gitaar bespeelt hij sindsdien ook tijdens zijn tournees.

Metheny experimenteert vaak en graag met een grote diversiteit aan exotische (snaar)instrumenten, zowel live als in de studio. Hij maakt onder andere gebruik van de Coral Sitar-gitaar (te horen in het nummer Last Train Home), twaalfsnarige gitaren (te horen in nummers als San Lorenzo en The Way Up Opening), diverse soprano- (te horen in In her Family en Letter from Home) en baritongitaren (de enige gebruikte gitaar op zijn album One Quiet Night), een fretloze akoestische gitaar (te horen in het stuk Imaginary Day), en tevens een 42-snarige gitaar, de Pikasso, ontworpen door Luthier Linda Manzer.

Wat is componeren?
Composing is improvisation slowed down.

Wat denk je van studeren?
No one really knows how to deal with the unexpected. How do you rehearse the unknow.

Wayne Shorter is een Amerikaans jazz-saxofonist en -componist.

Shorter speelde aanvankelijk bij Horace Silver en Maynard Ferguson, alvorens hij vanaf 1959 tot Art Blakey's Jazz Messengers toetrad. Van 1964 tot 1969 maakte hij - naast Herbie Hancock, Ron Carter en Tony Williams - deel uit van het kwintet van Miles Davis.

Met toetsenist Joe Zawinul, die hij bij Davis had leren kennen, en de Tsjechische bassist Miroslav Vitouš richtte hij in 1970 de legendarische jazzrockgroep Weather Report op. Tot 1968 had Shorter uitsluitend tenorsaxofoon gespeeld, maar aan het einde van zijn betrekking bij Davis en in de eerste jaren van Weather Report schakelde hij over op sopraansaxofoon en Lyricon.

Na het uiteenvallen van Weather Report in 1985 begon Shorter een solocarrière. Hij begeleidde Carlos Santana en de Rolling Stones tijdens tournees en speelde op verschillende albums van Joni Mitchell mee. Sinds enige jaren leidt hij een hogelijk gewaardeerd kwartet met pianist Danilo Perez, bassist John Patitucci en drummer Brian Blade; waarmee hij de albums Footprints Live en Beyond the Sound Barrier opnam.

Op 21 juni 2007 werd Shorter in Amsterdam de Concertgebouw Jazz Award 2007 uitgereikt door Simon Reinink, directeur van het Concertgebouw. In 2017 werd de Polar Music Prize aan hem toegekend.

Hoe kun je in muziek jezelf zijn?
Only in spontaneity can we be who we truly are.

 Wat vind je van studeren?
The whole point of working and practicing your whole life is so that you're ready when that moment arrives; when the inspiration arrives, you are ready to be at the disposal of inspiration.

John McLaughlin ook bekend als Mahavishnu John McLaughlin, is een Britse gitarist. In 1969 nam hij het album Extrapolation op, waarop al zijn kenmerkende gitaarstijl te horen was: virtuoos, snel en met een voorkeur voor afwijkende maatsoorten (zoals de 13/8).

Hij emigreerde naar de Verenigde staten en brak door als elektrisch gitarist in de band van Miles Davis, waarin ook bekende namen als Chick Corea en Tony Williams speelden.

In 1970 richtte hij het Mahavishnu Orchestra op, een band die bekendstond om de fusie tussen jazz, rockmuziek en Indiase muziek. Deze band betekende ook de doorbraak voor musici als Jan Hammer, Jean-Luc Ponty en Billy Cobham.

Na het einde van het Mahavishnu Orchestra speelde McLaughlin in de band Shakti, die meer akoestisch gericht was. Verder deed hij sessiewerk met mensen als Carlos Santana en Carla Bley. In het begin van de jaren tachtig vormde hij een akoestisch trio met flamencogitarist Paco de Lucía en Al Di Meola. Dit trio was succesvol met een combinatie van pop en klassieke gitaarmuziek.

Wat vind je van studeren?
Master the instrument. Master the music. And the forget all that bullshit and play.

Dit is een heel bijzonder filmpje! Tenor saxofonist Coleman Hawkins probeert zijn eigen solo te playbacken. Dat lukt maar nauwelijks. Parker playbackt niet. Hij speelt een fenomenale solo met een nog nooit eerder vertoonde superieure techniek. Snel, vloeiend en harmonisch zeer verfijnd. Allemaal kenmerken van de door hem ontwikkelde nieuwe jazzstijl: bebop.

Charlie 'Bird' Parker, volledige naam: Charles Christopher Parker junior was een Amerikaans componist en altsaxofonist. Parker is een van de belangrijkste namen in de overgang van de traditionele naar de moderne jazz. Hij wordt, samen met Dizzy Gillespie, Thelonious Monk en Bud Powell, beschouwd als uitvinder van de bebop.

Charlie Parker werd geboren in Kansas City en speelde saxofoon vanaf zijn zevende. Hij was geenszins een wonderkind maar oefende als een bezetene. Zijn grote idool was Lester Young. Op zijn vijftiende gebeurden er drie vermeldenswaardige dingen: Charlie Parker besloot zich volledig aan de muziek te wijden; Charlie Parker werd tijdens een jamsessie door Jo Jones op vernederende wijze van het podium gestuurd en Charlie Parker begon heroïne te gebruiken (een gewoonte die de rest van zijn leven zou tekenen).

Na de afgang bij Jo Jones oefende Parker nog fanatieker dan voorheen en in de jaren die volgden maakte hij gestaag carrière in diverse bands, met name in de jump-bluesband van Jay McShann. In december 1939 bevond Parker zich in Harlem, New York. Hier kreeg zijn eigen stijl definitief gestalte toen hij zijn inmiddels uitgebreide harmonische kennis toepaste tijdens improvisaties in het nummer "Cherokee". Het zou tijdens de rest van zijn carrière een van zijn favoriete stukken blijven. In 1941 werd tijdens een sessie met de band van Jay McShann de eerste commerciële opname gemaakt van een Charlie-Parkersolo: 'Hootie Blues' was vanaf dat moment de inspiratie voor menig jazzmuzikant en de status van Parker als invloedrijk vernieuwer werd definitief gevestigd.

In 1942 verbraken McShann en Parker hun samenwerking. Parker speelde in diverse bands en vormde vanaf 1944 een team met een andere jazzvernieuwer: trompettist Dizzy Gillespie. Bebop brak hiermee definitief door als dé eigentijdse jazzvorm.

In 1946 eindigde, tijdens een tournee in Californië, de samenwerking met Dizzy die naar New York terugkeerde. Parker bleef in Los Angeles en huurde de veelbelovende jonge trompettist Miles Davis in. Toen overkwam hem iets rampzaligs: drugsdealer 'Moose the Mooche' moest een gevangenisstraf uitzitten en Parker kon zodoende niet aan heroïne komen. Vlak nadat hij tijdens een opnamesessie een hartverscheurend onbehaaglijke versie van 'Loverman' had gespeeld, stortte Parker psychisch ineen en hij werd vervolgens ruim een half jaar lang opgenomen in Camarillo State Hospital. (Hij schreef later een stuk met de titel 'Relaxing at Camarillo'.)

Hoe moet je spelen?
Every time you pick up your guitar to play, play as if it's the last time.

Eric Patrick Clapton is een Britse gitarist, componist en zanger van blues-, rock- en popmuziek.

Begin 1963 speelde hij mee in de bluesband The Roosters. Na de opheffing van deze band speelde hij een maand in de groep Casey Jones and The Engineers. In oktober werd hij opgenomen in The Yardbirds, waarvan hij 18 maanden lid zou blijven. Deze band was een kweekvijver van goede gitaristen; na Clapton kwamen nog Jimmy Page en Jeff Beck. De groep verwierf faam door zijn bluesgetinte rock. Clapton verwierf de bijnaam Slowhand.^[2] Deze bijnaam kreeg hij omdat hij door zijn stijl van spelen regelmatig snaren brak (en soms gewoon bleef doorspelen) en deze dan ter plekke verving, terwijl het publiek hem begeleidde met traag handgeklap.^[3] De beide platen die hij met de Yardbirds uitbracht hadden veel succes. Desondanks verliet hij de Yardbirds in 1965, omdat hij vond dat de groep te veel op de commerciële poptoer ging.

Van april 1965 tot midden 1966 maakte hij deel uit van John Mayall's Bluesbreakers. In deze periode kwam zijn talent definitief tot ontplooiing. Hoogtepunt was de lp Bluesbreakers With Eric Clapton, inmiddels een echte klassieker.

Midden 1966 richtte hij samen met bassist Jack Bruce en drummer Ginger Baker het "powertrio" Cream op. Met deze groep vestigde hij zijn reputatie als een van de invloedrijkste van de rockgitaristen. Door het uitbrengen van drie opeenvolgende sterke lp's en door energieke en uitgebreide tournees, verwierf Cream een internationale reputatie, die amper onderdeed voor die van The Beatles en The Rolling Stones. De optredens van de band kenmerkten zich door veel improvisatie, waarbij alle drie de bandleden hun muzikale talenten ten volle konden uiten. De karakters van de drie leden waren echter zo sterk dat ze voortdurend met elkaar botsten, waardoor de band geen lang leven beschoren was. Hoewel de band slechts twee jaar bestond, wordt hij toch beschouwd als een van de voornaamste van die periode, zo niet van de popgeschiedenis.

Toen in 1968 het album Music from Big Pink van The Band verscheen, was hij zo onder de indruk van het onopgesmukte, ambachtelijke muziek maken van deze Canadees-Amerikaanse groep, dat hij besloot muzikaal een andere richting in te slaan. Begin 1969 richtte Clapton met Steve Winwood, Rick Grech en Ginger Baker een "supergroep" op: Blind Faith. Na slechts één lp en één Amerikaanse tournee viel ook deze band uit elkaar.

Een tijd lang trad Clapton samen met George Harrison op als gastmuzikant met Delaney & Bonnie (ontstaan uit Mad Dogs and Englishmen van Cocker en Russell), die het voorprogramma van de tournee van Blind Faith hebben verzorgd. In de zomer van 1970 leidde dit tot de oprichting van Derek and the Dominos, aanvankelijk met Dave Mason. Zoals later ook vaak het geval was nam hij de beste musici mee. Ook deze band hield het niet lang uit: na één lp en een Amerikaanse tournee was het opnieuw gedaan. Dit leverde echter wel de klassieke dubbel-lp Layla and Other Assorted Love Songs en de dubbele live-lp In Concert op. Layla wordt nog steeds gezien als een van de hoogtepunten in de populaire muziek, mede door het feit dat hierin duidelijk de pijn van Clapton is te voelen die hij heeft vanwege de onbeantwoorde liefde voor Pattie Boyd, de vrouw van zijn vriend George Harrison. Door de combinatie daarvan met getalenteerde en gedreven muzikanten ontstond een echte klassieker. Onder andere de inbreng van gitarist Duane Allman bracht het geheel op een hoog niveau.

Wat is jazz?
Jazz is about not knowing.

Armando Anthony "Chick" Corea was een Amerikaans jazzpianist/toetsenist en componist.

Onder collega-jazzpianisten wordt Corea beschouwd als een van de meest invloedrijke pianisten sinds Bill Evans (naast Herbie Hancock, Keith Jarrett en McCoy Tyner). Hij nam deel aan de ontwikkeling van de fusion-beweging als lid van Miles Davis' groep in de jaren zestig en vervolgde dit pad individueel met Return to Forever (met onder anderen Stanley Clarke en Al Di Meola) in de jaren zeventig. Hij was actief bezig met zijn Elektric Band.

Hij speelde met Herbie Hancock, Sarah Vaughan, Miles Davis, Gary Burton, Chaka Khan en Friedrich Gulda; zijn stijl werd beïnvloed door Ornette Coleman, John Cage en Karlheinz Stockhausen.

Wat is muziek?
It’s not easy. It’s not difficult. It is.

Jarrett werd geboren en groeide op in Allentown, Pennsylvania. Hij bezat een absoluut gehoor en begon op driejarige leeftijd piano te spelen; met zeven jaar gaf hij zijn eerste recital met werken van Mozart, Bach, Beethoven en Saint-Saëns. Gedurende zijn jeugd werd Jarrett onderwezen in klassieke muziek. Na zijn middelbare school verhuisde Jarrett naar Boston, Massachusetts, waar hij kortstondig de Berklee College of Music bezocht. In zijn tienerjaren kreeg hij de mogelijkheid compositie te studeren bij de vermaarde docente Nadia Boulanger, maar Jarrett verkoos om naar New York te verhuizen om daar jazzmuziek te spelen. Een optreden van Dave Brubeck was hierbij een vroege inspiratie.

Het bekendst is Jarrett om zijn gigantische solo-œuvre. Vanaf 1971 ontwikkelde hij zich door zijn live-improvisaties tot een waar fenomeen om te zien. Hij veranderde het hele solo piano concept door concerten te geven waarbij hij veertig minuten lange improvisaties uitspon. Zijn eerste hoogtepunten tijdens die eerste reeksen concerten waren: Solo Concerts: Bremen/Lausanne (1973) en The Köln Concert (1975). Later volgden er nog hoogtepunten zoals: Paris Concert (1988), Vienna Concert (1991), La Scala (1995) en Tokyo'96. Eind jaren negentig werd Jarrett echter geveld door het Chronischevermoeidheidssyndroom. Na die periode (die ongeveer twee jaar duurde) bracht hij de The Melody At Night With You uit waarin hij op een zeer verhalend niveau solo een tiental standards opvoerde als een soort ode aan zijn vrouw die hem hielp te herstellen van zijn ziekte. Vervolgens begon hij geleidelijk weer op te treden met zijn standards trio en vanaf 2002 weer solo. Toen hij weer solo begon op te treden voerde hij echter een dramatische verandering in zijn concept door. Vanaf dan speelde hij immers alleen nog maar kortere stukken van een tot vijftien minuten. Dit concept kwam tot een nieuw hoogtepunt met het album 'Rio' uit 2011.

Zijn er ook foute noten?
There are no wrong notes; some are just more right than others.

Toen Thelonious ongeveer tien jaar oud was, kreeg zijn familie van een goede vriend een piano als geschenk, en zijn oudere zus Marion kreeg vanaf toen klavieronderricht. De kleine Thelonious keek toe hoe zijn zus regelmatig oefende en hij leerde daarbij vrij vlug noten lezen. Monk zei later zelfs dat hij piano heeft leren spelen enkel en alleen door over de schouder mee te kijken. Dit toekijken en observeren vond hij niet voldoende op lange termijn, zeker omdat hij gefascineerd was door het instrument. Daarom begon hij zichzelf piano te leren spelen. Op 11-jarige leeftijd kreeg hij voor het eerst correcte pianolessen en volgens Monks eigen zeggen begon hij zich direct daarna in jazz te interesseren. Anders dan veel andere gezinnen respecteerde de familie Monk de muzikale ambities van hun jongste spruit. Sterker nog, Monks moeder ondersteunde hem en stond hem steeds bij.